Post Description

Frederique Spigt - The Medicine Show (2014)

*** Frédérique Spigt, de moeder van alle Nederlandse singer-songwriters van het moment, de koningin van de polderblues, de visualisering van een havenstad die als je even niet oplet weer een ander aanzicht heeft. Als alles van dat is Spigt met haar laatste muzikale epos het equivalent, want ook Spigt verandert ongemerkt zonder moeite haar eigen skyline. Ze is onverwoestbaar en tegelijkertijd oh zo kwetsbaar. Rauw van buiten, fluweel van binnen, maar bovenal uitzonderlijk divers. Fré, zoals ze in Rotterdam liefkozend wordt genoemd, blijkt van vele markten thuis. Ze heeft op alle podia van het land haar sporen nagelaten, schitterde op het toneel met het indringende Lucy in the Sky en tapte als Nellie Funhof (gewoon op zijn Rotterdams met ‘ie’) een biertje in de serie Koning van de Maas. Een ras artieste die zich veelal op de achtergrond beweegt met grootse intimiteit en uitzonderlijk talent. Spigt is als een stoomtrein die rustig, maar gestaag doordendert.

Haal je paard van stal, zet je iPod aan en galoppeer op ‘The Medicine Show’ richting het Kralingse bos om daarna bij een kampvuurtje met een fles van het één of ander je verdriet te verdrinken of gekleed in een te grote onderbroek en cowboylaarzen een hillbilly dansje te doen. Met deze verrassende muzikale ode aan het ruwe countryleven van de negentiende eeuw weet Spigt haar publiek op bijzondere wijze te verrassen. Port lijkt verruild voor bourbon. En het past haar, want de ruw geslepen stem, waar verdriet en levenslust elkaar afwisselen, in combinatie met indringende gitaarakkoorden, frivole banjoklanken en een melancholische viool die tevens onderwerp is van typische Texas home porch sound, nemen je mee naar de steppe van je ziel. Ook Tom Petty’s ‘Face in the crowd’ is getransformeerd tot het beeld van een slenterend paard over weidse graslanden.

‘The Medicine Show’ is niet direct wat je bij Frédérique Spigt verwacht, alhoewel het lijkt alsof ze nooit anders heeft gedaan. Het nodigt uit om de barbecue aan te steken en met een stukje stro in je mondhoeken op een schommelstoel plaats te nemen. Afwisselend van uptempo terug naar de krochten van je bestaan. Titels als ‘Ride the last trail’, ‘Blue corn moon’ en ‘I’m no good’ vermoeden exact wat het is: het is onvervalste countrymuziek. ***





Tracklist :

01. The Medicine Show
02. Homesick For Lafayette
03. Nos Levantaremos
04. Ride The Last Trail
05. Blue Corn Moon
06. Goodbye Eleanora
07. Cry No More
08. Bobbie
09. Blueberry Wine
10. A Face In The Crowd 
11. The Great Grim Reaper
12. I’m Sorry
13. I’m No Good 
14. Christmastime In Jail





*** Frédérique Spigt (Rotterdam, 28 januari 1957) is een Nederlands zangeres. Zij kreeg landelijke bekendheid in de jaren tachtig als zangeres van 'I've got the Bullets'. Als soloartiest brak ze door na haar deelname aan het Nationaal Songfestival in 1998.

Zij werd geboren als zusje van een drie jaar oudere broer (Jaap) en twee halfbroers en een halfzuster uit het eerste huwelijk van haar moeder. Als kind van twee werkende ouders was ze vaak op zichzelf aangewezen. Ze speelde veel buiten, was een vechtjas en altijd in voor stoere spelletjes. Dit leidde er wel eens toe dat andere ouders hun kinderen verboden om met haar om te gaan. In haar kindertijd organiseerde ze met vriendinnetjes voorstellingen in de kelder van de flat waar ze woonde, waar medebewoners voor werden uitgenodigd. In The Diamond Show, de naam die ze aan de optredens gaf, liet ze haar hond trucjes doen en trad ze zelf op als goochelaar.

Spigt kreeg interesse voor muziek door een concert van Herman Brood dat ze op haar zestiende bijwoonde. Op haar zeventiende deed ze haar eerste ervaringen op met zingen voor publiek in de band van haar broer. Hierin verving ze enige tijd de leadzanger. Omdat ze kritiek had op het repertoire kregen de bandleden snel genoeg van haar en zetten haar er na verloop van tijd uit.

Na haar middelbare school studeerde ze aan de Rotterdamse kunstacademie van 1975 tot 1980. Zij koos voor de richting Grafisch Ontwerpen. Na haar afstuderen ging ze als vrijwilliger werken in een jongerencentrum, omdat er voor haar als kunstenaar geen droog brood was te verdienen. Hoewel ze carrière heeft gemaakt in de muziek is ze altijd blijven tekenen. Ze illustreerde onder meer de hoezen en tekstboekjes van haar albums en haar boek met verzamelde liedteksten Dit is geen lied (2004). Haar tekenstijl is goed herkenbaar: eenvoudig maar expressief, naïef en Picasso-esk.

In het jongerencentrum heeft ze veel contact met muzikanten en tijdens een jamsessie in 1985 maakt ze indruk op gitarist Peter van Gameren. Hij stelt haar voor een band te beginnen met haar als leadzangeres. De band krijgt de naam ‘I've Got The Bullets’, verwijzend naar de laatste woorden van James Dean in de film Rebel Without A Cause uit 1955. Ze hebben moeite om de vaste bezetting te bepalen en het is een komen en gaan van bandleden. Vooral voor de achtergrondzang blijkt het moeilijk de juiste mensen te vinden en te houden. Uiteindelijk ontstond een band met negen leden die Amerikaans georiënteerde rock en soul ten gehore bracht. Al in het eerste jaar van haar bestaan deed I've Got The Bullets mee aan de Grote Prijs van Nederland en werd derde. Er werd een album met dezelfde naam opgenomen en de band had een hit met de single In The Middle Of The Night (1986).

I've Got The Bullets was een veelgeboekte live act en Spigt was een waar rockidool. Ze was baanbrekend, want een vrouw als leider van een rockband was, zeker in Nederland, zeldzaam. Haar androgyne verschijning, krachtige rauwe stemgeluid en openheid over haar biseksualiteit maakten bovendien dat ze in feministische kring gezien werd als een soort boegbeeld.

Nadat het tweede album Wounded 1988 geen succes wordt, wordt de formatie ontbonden.

Ze richt een nieuwe band op: ‘A Girl Called Johnny’. Ze begint uit noodzaak klein als akoestisch duo met gitarist Jan van der Meij. Later formeerde ze een band met loslopende sessiemuzikanten. Na de stampende ‘powerrock’ van I've Got The Bullets wilde ze het nu wat rustiger en ingetogener aanpakken. Ze schreef samen met Van der Meij een aantal nummers en ze namen een album op getiteld Cry For The Moon (1993). Succes blijft echter uit, waarna ook deze band wordt opgeheven.

In 1996 begint Spigt voor zichzelf en ze maakt een theatertournee onder de titel Frédérique Spigt Con La Piccola Orchestra (letterlijk: met klein orkest) en neemt een album op met dezelfde naam. Ze laat zich begeleiden door een strijkkwartet waardoor haar ongebruikelijke stemgeluid nog beter tot zijn recht komt.

In 1998 doet ze mee aan het Nationaal Songfestival en daarbij zingt ze voor het eerst in het Nederlands. Het nummer Mijn Hart Kan Dat Niet Aan van Huub van der Lubbe (tekst) en Leo van de Ketterij (muziek) is atypisch voor het Songfestival, maar maakt niettemin grote indruk. Tot haar grote opluchting wint ze niet, maar wordt derde. Door het optreden krijgt ze wel de landelijke bekendheid waar ze op gehoopt had. Voortbordurend op het succes besluit ze een volledig Nederlandstalig album te maken, Engel (1999).

Er volgen meer soloalbums: In 2000 Droom waar ze een Edison voor krijgt, in 2002 Beest en in 2004 Mans Genoeg. Beest heeft ze behalve op de reguliere manier, ook met een doventolk uitgevoerd, wat is vastgelegd op dvd (Beast, 2004). Over de opnames van Mans Genoeg, een album met uitsluitend duetten, is door Sonia Herman Dolz een documentaire gemaakt die op het Nederlands Film Festival 2004 in première is gegaan.

In 2006 bracht ze haar nieuwe album Één kus uit en in 2007 zal haar nieuwe tour starten genaamd Één Kus.

In de zomer van 2009 maakte ze voor de regionale zender TV Rijnmond de televisieserie Fauna & Gemeenschap, waarin ze samen met bioloog Kees Moeliker van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam op zoek ging naar dieren in de stad Rotterdam. ***


* Download Link : http://www.nzbindex.nl/release/116631761/FrederiqueSpigt-medecineshow-Frederique-Spigt-The-Medicine-Show-2014.nzb